Rainbow Rowell - "Fangirl"

Światło ekranu komputera oświetla twoją twarz i odbija się od wielkich okularów. Nachylasz się, by lepiej widzieć literki tworzące zdania twojego fanfiction. Poprawiasz włosy swobodnie opadające ci na czoło i wystukujesz kolejne klawisze na klawiaturze. Bierzesz łyk herbaty i przymykasz oczy. Otwierasz je i nagle jesteś w innym świecie, pełnym magów, ogromnych zamków, latających czarowników i rzucanych zaklęć. Bierzesz głęboki oddech i piszesz dalej. Już masz pomysł na kolejne kilka rozdziałów...

-Przeczytaj mi swoje tajne sprośne opowieści fanowskie.-Nie są sprośne.-Trudno, i tak mi przeczytaj.

Tytuł: Fangirl
Autor: Rainbow Rowell
Tytuł oryginału: Fangirl
Tłumaczenie: Magdalena Zielińska
Wydawnictwo: Moondrive
Powieść jednotomowaLiczba stron: 380
Moja ocena: 3/7

Cath i Wren to siostry bliźniaczki, które nie rozstają się ze sobą od urodzenia. Kiedy mama je porzuciła, płakały wspólnie, wycierając łzy w ramię tej drugiej. Pomimo zewnętrznego podobieństwa, w środku są całkiem inne, więc kiedy lądują razem na uczelni, każda idzie w swoją stronę. Dla Wren, szalonej imprezowiczki-flirciary, to wspaniała okazja do poznania nowych ludzi oraz podbicia największych klubów w mieście. Cath czuje się obco nawet w swoim nowym łóżku i nowym pokoju, który musi dzielić z buntowniczą Reagan, którą ciągle odwiedza wiecznie wesoły Levi. Jedynie przed ekranem swojego komputera czuje się bezpiecznie, bo w krainie stworzonego przez siebie fanfiction o Simonie Snowie, które czytają tysiące nastolatków, odnajduje przyjaciół - szczerych  fanów jej opowiadania Carry on. Cath nie potrafi odnaleźć się w collage'u, zaś Wren czuje się tam jak ryba w wodzie. Do tego ten wszędobylski Levi... Czy on ją kiedyś zostawi w spokoju?!

Postanowiłam dać drugą szansę powieściom Rainbow Rowell, bo po kompletnej klapie przy Eleonorze & Parku nie byłam chętna czytać jej książki. Miło się zaskoczyłam, bo Fangirl nie jest wcale taka zła...

Nareszcie powstała powieść idealna dla nastolatków zakochanych w książkach, fikcji literackiej i filmowej. W końcu zagorzeli fani, którzy sami najchętniej zamieszkaliby w krainie wytworzonej przez swojego ulubionego pisarza, mogą odnaleźć książkową przyjaciółkę, która tak samo jak oni czyta ulubione książki kilka razy, ma cały pokój wyklejony plakatami z podobiznami ulubionych bohaterów, pije herbatę z kubka z rysunkiem ukochanych postaci, a sama pisze fikcję fanowską, w której od autorki serii "pożycza" bohaterów i świat przedstawiony, a osobiście kreuje wydarzenia, które mogłyby się zdarzyć w jej ulubionej powieści. Fangirl to powieść, w której każdy fan powinien odnaleźć siebie, zaprzyjaźnić się z główną bohaterką i mieć wrażenie czytania o sobie. Takie były założenia. Niestety ja nie odczułam żadnej magicznej więzi z główną bohaterką. Wręcz przeciwnie, czułam jak pełna ciepła i skromności Cath odpycha mnie od siebie swoimi beznadziejnymi decyzjami i bezsensownymi przemyśleniami. Wiele razy nie rozumiałam jej toku rozumowania, często zamykałam książkę, by odpocząć od jej - jak dla mnie bardzo irytującej i nudnej - osoby. Dlaczego?! Przecież jestem fangirl - sama pisałam fanfiction, a w książkach znajduję wielu kandydatów na przyjaciela. Ta książka powinna być dla mnie! Dlaczego więc czytanie jej nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia?

-Czytałeś książki z tej serii?-Widziałem filmy.Cath tak mocno wywróciła oczami, że aż ją zabolało.

Akcja powieści nie toczy się szybko, nie ma też punktu kulminacyjnego, do którego zmierza fabuła. W Fangirl zabrakło mi czegoś, na co się czeka całą powieść, czegoś, co musi zostać rozwiązane i dla czego została napisana ta książka. Nie ma zwrotu akcji, czegoś, przez co nie mogłabym się oderwać od książki i na co czekałabym czytając jej kolejne strony. Nic. Po prostu lekka powieść, bez większego sensu istnienia. Po jej przeczytaniu nie zmieniło się nic - ani moje postrzeganie niektórych spraw, ani moje emocje. Jak zaczęłam, tak skończyłam. Nie przeżyłam wielkiej przygody razem z Cath, Wren, Levim i Reagan. Nie odczułam na sobie dreszczyku emocji oraz fali ekscytacji, czytając perypetie bohaterów. Czasami nawet fragmenty powieści o Simonie Snowie były bardziej interesujące. W końcu to powieść obyczajowa, nie powinna zawierać elementów dreszczowca lub scen pełnych namiętności, wziętych rodem z harlequina. Zaraz, zaraz, przeczytałam wiele powieści obyczajowych i każda, ale to każda, zawierała punkt, do którego zmierzali bohaterowie. Coś, na co czekali czytelnicy - zejście się pary, odkrycie tajemnicy, przezwyciężenie lęków, poznanie prawdy... Tu tego zabrakło. Pisząc to, jest mi nawet smutno, bo pomimo tego nie skreślam tej powieści. Czytało mi się ją nawet przyjemnie, pomijając dziwactwa Cath (zachwycanie się nad brodą Leviego... Cóż, to nie należało do moich ulubionych fragmentów powieści o podobno NIEŚMIAŁEJ I SKRYTEJ W SOBIE Cath). Fangirl ma jednak w sobie to coś, co pozostawia miłe wspomnienie w sercu.

Co to, kurde, jest fandom?– Nie zrozumiesz tego – westchnęła Cath, żałując, że użyła tego słowa, i mając świadomość, że jeśli zacznie się tłumaczyć, tylko pogorszy sprawę. Reagan nie uwierzy ani nie zrozumie, że Cath nie jest taką sobie zwykłą fanką Simona. Była jedną z tych prawdziwych. Była fanką, która ma własnych fanów.

Moją ulubioną bohaterką została i na zawsze pozostanie Reagan. To z nią porozmawiałabym chętniej niż z Cath. Jej buntownicze usposobienie, lekceważące zachowanie, a zarazem ciekawa osobowość sprawiły, że to ją polubiłam najbardziej. Kolorowa pośród szarych postaci pozostałych bohaterów oraz jedyna, która miała własne, osobiste zdanie, które często różniło się od pozostałych. Nie wychodziłam z podziwu jej głowie pełnej pomysłów. Wyróżniała się na tle pozostałych studentów i była nieprzewidywalna. 

Żeby być prawdziwym nerdem, trzeba preferować światy wymyślone nad rzeczywistość.

Fangirl jak dla mnie jest przeciętną powieścią, bez "zbędnych" ozdobników oraz intrygujących wątków pobocznych. Według mnie szkoda na nią tracić czas, chociaż wiem, że wielu może się spodobać. Ja po prostu jestem jakimś wyjątkiem. Liczyłam na zakończenie, które miało chwycić mnie za serce i uratować resztę powieści, która mi się nie spodobała, tak jak było przy Eleonorze & Parku. Niestety finał Fangirl zbił mnie z tropu i pozostawił z wielkim znakiem zapytania wymalowanym na twarzy. Może dlatego moja ocena nie jest taka kolorowa i słodka...

Jestem jedną z niewielu nie-fanek Fangirl. W Internecie czytelnicy szaleją za twórczością Rowell, a mnie się wydaje, że po prostu nie lubię wszystkiego, co wychodzi spod jej pióra. Jej styl nie przemawia do mnie na tyle, by zakochać się w jej powieściach. Fangirl podobało mi się bardziej niż Eleonora & Park, widzę progres. Może dam szansę kolejnym powieściom Rowell, by w końcu polubić jej dzieła. Może. A może mnie nie jest dane zakochać się w wykreowanym przez nią świecie i bohaterach?

Zuzia

Przyznajcie jednak, że edycje okładek są przecudowne!

KLIK - FANPAGE PRZERWY NA KSIĄŻKĘ NA FACEBOOKU! 

Zapraszam do lajkowania i udzielania się! Zachęcam też do zaobserwowania bloga i głosowania w ankiecie. To Wy wybieracie, jaka recenzja pojawi się następnie!

ZAŁOŻYŁAM SNAPCHATA! SNAPCHAT: przerwa_ksiazke

Staram się codziennie publikować krótkie filmiki - opowiadam o właśnie czytanej książce, nowościach w świecie książek, moich przemyśleniach, a także o blogu. Zapraszam!

Trwa też cykl DWA TYGODNIE Z PRZERWĄ NA KSIĄŻKĘ, podczas którego opowiadam o książkach, które planuję przeczytać i moich założeniach i oczekiwaniach co do nich.

DODAJCIE MNIE - SNAPCHAT: przerwa_ksiazke

Justyna podsunęła pomysł cykli na blogu. Głosujcie w ankiecie, jakie chcielibyście czytać! 

Muszę się Wam pochwalić, że zostałam finalistką konkursu przedmiotowego z języka polskiego - olimpiady! Dostałam się do ostatniego, trzeciego etapu i 29 lutego będę pisać ostatni test, dzięki któremu mam szansę zostać laureatką. Jest to moje marzenie, trzymajcie kciuki! Bardzo Wam dziękuję za słowa wsparcia przy II etapie :)