Matthew Quick - "Prawie jak gwiazda rocka"

Życie nie jest łatwe. Napotykasz wiele trudności, co chwilę czujesz nóż wbijany prosto w serce oraz czyiś oddech na karku. Po każdym upadku masz coraz mniej siły na to, by się podnieść. Za każdym razem zastanawiasz się, czy jest jeszcze jakikolwiek sens do walki. Myślisz o tym, co cię spotkało. Tych wszystkich radosnych chwilach, które przysłaniał ci smutek. Bierzesz głęboki oddech. Nie poddasz się. Podnosisz się, a na twojej twarzy maluje się uśmiech. Nie poddasz się, choćby nie wiem co.

Nic więcej. Ta chwila po prostu była - wolna od emocji, sądów i złudnych wyobrażeń, które my ludzie przypisujemy wszystkiemu, z czym się stykamy.

Tytuł: Prawie jak gwiazda rocka
Autor: Matthew Quick
Tytuł oryginału: Sorta like a rock star
Tłumaczenie: Maria Borzobohata-Sawicka
Wydawnictwo: Moondrive
Powieść jednotomowaLiczba stron: 376
Moja ocena: 6/7

Amber Appleton to siedemnastolatka, która mieszka z mamą alkoholiczką i psem B3 w szkolnym autobusie, który pieszczotliwie nazywa Żółtkiem. Jej serce jest naładowane pozytywną energią i pomimo trudności, jakie ją spotykają, nie poddaje się. Jest liderką Federacji Fantastycznych Fanatyków Franksa, ma czwórkę najlepszych przyjaciół, którzy są dla niej skłonni zapuścić brodę przyjaźni, trenuje Chrystusowe Diwy z Korei, co środę walczy z Joan Sędziwą i zaraża innych swoją energią. Jest niezwyczajnie zwyczajną nastolatką. Codziennie rozmawia z JC - Bogiem, któremu wiele zawierza. Jest prawie jak gwiazda rocka. Bez kitu!

Długo zbierałam się do napisania tej recenzji, bo po przeczytaniu "Prawie jak gwiazda rocka" moja głowa pękała w szwach od tych wszystkich myśli na temat powieści Quicka, ale po drodze z mózgu na język pozostawały jedynie znaki interpunkcyjne z całych zdań moich przemyśleń i wrażeń. Zostały również dowody namacalne - mokre od łez chusteczki, mój czerwony nos niczym u Rudolfa, zapłakane oczy i wyczerpana bateria w kieszonkowej latarce dla nocnego mola książkowego. Ta książka rozłożyła mnie na łopatki. Z każdym kolejnym zdaniem miałam wrażenie, że Quick łamie mi kości i składa je na nowo, chociaż nie wszystkie sentencje były niczym wyjęte z najwspanialszych dzieł literackich, a były proste składniowo, leksykalnie i gramatycznie. Pomimo tego, że język nie był podniosły, a dialogi niekoniecznie miały dno filozoficzne, to po przeczytaniu tej książki, miałam wrażenie, że przeczytałam najcięższą, a zarówno porywającą i przepiękną powieść. I z chęcią przeczytałabym ją jeszcze raz. I jeszcze raz. I jeszcze raz.

Może właśnie wtedy nabrałam ochoty, żeby być kimś więcej niż w rzeczywistości, ale pięć lat później okazało się, że nikt mnie nie traktuje poważnie. W najlepszym razie jestem ciekawym przebłyskiem w życiu innych ludzi - zabawnym dodatkiem.

To była pierwsza powieść Matthew Quicka, którą przyszło mi przeczytać. Wygrałam wszystkie trzy jego powieści młodzieżowe w konkursie i zastanawiałam się, którą przeczytać najpierw. Autor bestsellerowego "Poradnika pozytywnego myślenia" pozostawił mi trudny wybór, ale podołałam. Wybrałam "Prawie jak gwiazda rocka" ze względu na ciepły kolor okładki (ach, powierzchownie!), ale przede wszystkim ze względu na mnóstwo szczęścia, pozytywnej perspektywy spoglądania na świat, upadania i podnoszenia się, zachowywaniu nadziei oraz beznadziejnej pustce, które miałam spotkać w fabule. Ta książka miała pokazać mi, ile dobrego mnie spotyka, jak bardzo szczęśliwa mogę być za pomocą jedynie krótkiego uśmiechu i to, że warto jest być dobrym, wesołym. Miałam zarazić się pozytywną energią, dostrzec coś, na co do tej pory nawet nie zwracałam uwagi, otworzyć oczy szerzej i mrugać rzadziej, by nie przepuścić żadnego momentu wartego chociaż nanokawałka uwagi. Liczyłam na to, że w końcu zacznę się uśmiechać częściej, szerzej, lepiej, więcej. Chciałam być szczęśliwsza, niż jestem. 

Wspaniały początek - pełne dobroci i radości życie Amber pozwoliło mi śmiać się w głos i chichotać po cichu. Autor uszczęśliwił mnie, oczarował i posłodził mi całe dwanaście rozdziałów. Aż tu nagle czar prysł. Całe szczęście zniknęło jak za dotknięciem magicznej różdżki. Zamiast niego pojawiła się pustka, ból, żałość i beznadzieja. To, co podarował mi zaledwie na ponad sto stron, natychmiast zabrał, a raczej wyrwał i podarł na strzępy. Łzy lały się strumieniami, a każda kolejna linijka teksu rozmywała mi się przed oczyma. Nie sądziłam, że przy tej pozornie lekkiej i przyjemnej książce odczuję tyle sprzecznych emocji.

Myśli pan, że mam twarz dinozaura? Może być pan ze mną szczery. Czy poleciałby pan na mnie jako siedemnastolatek? A jeśli nie, to czy właśnie przez twarz dinozaura? Niech pan mówi szczerze.

Bohaterowie tej książki byli wspaniali - oprócz Donny i matki Amber. Donna, inteligentna prawniczka, autorytet i ideał Amber, jej jedyny ratunek nie zauważył jej niedoli i biedy, a także tego, że jest bezdomna? Naprawdę?! Matka alkoholiczka, która nie zapewniła jej jedzenia, a nawet ciepłej kurtki, ale na butelkę obrzydliwej wódki i paczkę papierosów potrafiła wygrzebać ze swojej wypłaty?! Absurd. Wiele razy miałam ochotę wkraść się w stronice powieści i gonić je po całym mieście z paskiem w ręku. Przydałoby im się porządne lanie. Polubiłam za to skromnego Szeregowca Jacksona. Ten introwertyk, z którym Amber pijała zieloną herbatę (moją ulubioną!) i pisała haiku, na początku nudził mnie swoją zwykłą osobowością, ale potem, w momencie załamania i podczas kryzysu, był wielką ostoją Amber i moim ulubieńcem. 

Pomimo zakończenia, które przewidziałam, i chwilami nudzącej treści pokochałam tę książkę całym swoim zaczytanym serduchem. W końcu brak bezcelowych love story, a zamiast tego głęboka przyjaźń, brody przyjaźni i lody w Friendly's, w końcu koniec z głupkowatymi i bezmyślnymi bohaterkami, uwielbianymi przez wszystkich i zawsze osiągającymi swój cel, w końcu postacie, które na pierwszy rzut oka nie są ciekawe i porywające, a jednak zapadają na długo w pamięć. Matthew Quick przedstawił ciekawą historię, którą poleciłam mojej mamie i z chęcią polecę każdemu. Pomaga odkryć wewnętrzne szczęście w zewnętrznym smutku. 

Zuzia

KLIK - FANPAGE NA FACEBOOKU! 

Zapraszam do lajkowania i udzielania się! Zachęcam też do zaobserwowania bloga i głosowania w ankiecie. To Wy wybieracie, jaka recenzja pojawi się następnie!

ZAŁOŻYŁAM SNAPCHATA! SNAPCHAT: przerwa_ksiazke

Staram się codziennie publikować krótkie filmiki - opowiadam o właśnie czytanej książce, nowościach w świecie książek, moich przemyśleniach, a także o blogu. Zapraszam!
Mam też pomysł na Dwa tygodnie z Przerwą na książkę, czyli 15 książek, które są na mojej liście "do przeczytania". Co sądzicie o takim dwutygodniowym cyklu na Snapchacie?

DODAJCIE MNIE - SNAPCHAT: przerwa_ksiazke

Justyna podsunęła pomysł cykli na blogu. Głosujcie w ankiecie, jakie chcielibyście czytać! 

Muszę się Wam pochwalić, że zostałam finalistką konkursu przedmiotowego z języka polskiego - olimpiady! Dostałam się do ostatniego, trzeciego etapu i 29 lutego będę pisać ostatni test, dzięki któremu mam szansę zostać laureatką. Jest to moje marzenie, trzymajcie kciuki! Bardzo Wam dziękuję za słowa wsparcia przy II etapie :)