M.A. Larson "Akademia Pennyroyal"

Zielone liście zaczarowanych pokrzyw zadrapały twoje nagie ramiona. Przedzierając się przez gąszcz zaklętych roślin, wylądowałaś w nieznanym ci miejscu, z dala od tego, co jest ci znajome. Słyszysz jedynie chichot z pobliskiej drewnianej chatki oraz czujesz zapach fiolek pełnych czarodziejskich płynów oraz gorących kotłów wypełnionych tajemniczymi miksturami. Wiedźma. Jej żółte ogromne oczy przeszywają twoje ciało, twoją duszę i twój umysł. Nie potrafisz się ruszyć. Już prawie wysysa życie z twojego ciała, kiedy uciekasz. Niczego nieświadoma lądujesz w pięknym średniowiecznym zamku pełnym wysoko urodzonych dziewcząt. Masz szansę, którą musisz wykorzystać. Jesteś w Akademii Pennyroyal i zostaniesz księżniczką. Ale kim naprawdę jesteś?

Dusiła ją nienawiść, cierpienie, strach... uczucie, że moment, w którym ostatnio widziała słońce, był ostatnią szczęśliwą chwilą jej życia.

Tytuł: Akademia Pennyroyal
Autor: M.A. Larson
Tytuł oryginału: Pennyroyal Academy
Tłumaczenie: Grażyna Chamiele
Wydawnictwo: Mamania
Tom: 1/2?
Liczba stron: 368
Moja ocena: 5/7

Bezimienna dziewczyna ubrana jedynie w pajęczą sieć wyłania się z lasu, chcąc zostać kadetką Akademii Pennyroyal - miejsca, gdzie dziewczęta szkolą się na księżniczki, nie tylko piękne i godne naśladowania ideały, ale także wojowniczki i pogromczynie wiedźm, a gdzie chłopcy uczą się walczyć ze smokami, by zostać wielkimi rycerzami. Omotana klątwą, której ogromnie się wypiera, nie pamięta wiele z czasów, zanim wkroczyła do tajemniczego lasu i ocaliła przyszłego rycerza, nieziemsko przystojnego Remingtona. Kadetka Jedenasta - bo tak ją nazwano - poznaje przyjaciół, a także zdobywa wrogów podczas nauki w murach Akademii. Owiana wieloma zagadkami próbuje dowiedzieć się, kim tak naprawdę jest i co wspólnego ma z światem owianym mrokiem, w którego wnętrzu panuje dobro i współczucie. Jedenasta skrywa też pewien sekret, który może zaważyć na losach jej przyjaciół, a także jej rodziny...

Spoglądając na pięknie wydaną książkę w różowo-czarnej oprawie i z dużą czcionką, spodziewałam się arystokratycznych balów, pełnych sukien migoczących w świetle księżyca oraz szabli odbijających światło lamp; bitew o damę serca; ckliwych historii, doprowadzających do łez; romantycznej miłości pełnej słodkich pocałunków skradzionych o północy i dobra zwyciężającego ze złem. Myliłam się. Już na pierwszych kartach powieści moje przekonania legły w gruzach, gdyż świat wykreowany przez Larsona opanowały wiedźmy, zatruwając serca wszystkich narodów napotkanych na swojej drodze, a księżniczki wcale nie leniły się w murach zamku dygając na prawo i lewo, a walczyły  z wiedźmami umorusane błotem i krwią oraz inną niezidentyfikowaną mazią. Ich bronią okazały się dobro i współczucie, a także odwaga. Koniec z księżniczkami, które boją się kiwnąć nawet palcem. Koniec z dotrzymującą kroku służbą, podającą wszystko na każde zawołanie. Koniec z uśmiechami od ucha do ucha. Trwa wojna, w której rycerze zabijają smoki, nie bojąc się wbić sztylet prosto w serce, a księżniczki patrzą prosto w żółte oczy obrzydliwej wiedźmy, atakując ją współczuciem. Przyznam szczerze, że tego się nie spodziewałam.

Wiedźma to nieobecność tego wszystkiego, co sprawia, że księżniczka jest kimś wyjątkowym. Wiedźma mogła wywołać w człowieku obezwładniający strach samym spojrzeniem, mogła zebrać najczarniejszą magię, mogła nawet zmienić żyjące ciało niewinnego człowieka w kamień, ale nigdy nie byłaby w stanie poczuć tego, co Evie czuła w sobie teraz. Odwagi.

Wielu czytelników porównuje Akademię Pennyroyal do świata Harrego Pottera, a ściślej do Hogwartu, a także do wszystkim znanych baśni braci Grimm. Zafascynowana tymi porównaniami zasiadłam do lektury, którą... Nieprędko skończyłam. Pomimo ciekawych opisów pełnych wspaniale dobranych epitetów oraz zapierających dech w piersiach dialogach powieść nużyła mnie, a ja kompletnie nie odczułam magii świata przedstawionego w powieści. Byłam na siebie o to zła, bo bardzo chciałam, by ta książka mi się spodobała, może trochę na siłę... Przypominała mi wszystkie bajki, które uwielbiałam oglądać i czytać jako mały szkrab, marzący o swoim własnym królestwie i księciu na białym rumaku. Nie zżyłam się z bohaterami i nie poczułam wiatru uderzającego w mury Akademii oraz ciepła palących się świec na stole jadalni na własnej skórze. Zbyt łatwo można było odciągnąć mnie od lektury, a ja bezproblemowo porzucałam świat kadetek i kadetów, by oddać się innym czynnościom. Nie wiem dlaczego, przecież tej powieści nie mam nic do zarzucenia... Dlaczego więc czytało mi się ją tak trudno?

Postanowiłam się nie poddawać i czekałam na moment przełamania. Moment, w którym książka pochłonie mnie całkowicie, a ja sama zapragnę zatańczyć na Wielkim Balu i zgubić się w zaczarowanym lesie. Czekałam na ten moment tak długo, tak dłuuugo. W końcu poczułam się, jakbym sama była uczennicą Akademii, ale nastąpiło to dopiero po dwusetnej stronie... Dość późno, jak na taką fabułę. Na szczęście kilka niespodziewanych zwrotów akcji nadrobiło mój znudzony nastrój.

W Akademii Pennyroyal nie spodobały mi się niedokończone wątki. Tak, niezła ze mnie maruda, bo moje oczy cierpią niedosyt przeczytanego tekstu. Dlaczego niektóre sprawy okrzyknięto "nieważnymi"?  Nagle wiele zagadek straciło sens i zostało nierozwiązanych. Wydaje mi się, że to przez wgląd na kolejne tomy, które podobno mają powstać... W takim razie wybaczam i z niecierpliwością czekam na kolejną część!

Jest w tobie księżniczka, Evie, i to nie byle jaka. Musisz sobie pozwolić rozwinąć skrzydła.

Osobą, dla której warto jest sięgnąć po Akademię Pennyroyal jest nieziemsko przystojny Remington o boskim uśmiechu. Ten szlachetny chłopak gotów poświęcić swoje życie dla dobra księżniczki od razu mnie zaintrygował. To właśnie jego Larson wykreował najlepiej, nadał mu najbardziej charakterystyczne cechy oraz ciekawe usposobienie. Remington to typowy książę z bajki, na którego widok wzdychają wszystkie panienki z królestwa i sprzed telewizorów, ale przeniesiony na karty książki oraz o bogatszym charakterze i ciekawej - lecz nie kryminalnej! - przeszłości.

Akademia Pennyroyal to powieść chwytająca za serce. Przypomina czasy, kiedy marzyłam o własnym zamku na środku lasu, wytwornych sukienkach o bufiastych rękawach, zapierających dech w piersiach krajobrazach z zamkowego okna i koronie na głowie. Wbrew pozorom to nie jest powieść jedynie dla najmłodszych. Pełna zagadek i tajemniczych postaci, które skrywają sekrety zakopane głęboko w sercu książka, której lektura to przyjemność.

Zuzia

Za udostępnienie książki do recenzji dziękuję Wydawnictwu Mamania!





KLIK - FANPAGE PRZERWY NA KSIĄŻKĘ NA FACEBOOKU! 

Zapraszam do lajkowania i udzielania się! Zachęcam też do zaobserwowania bloga i głosowania w ankiecie. To Wy wybieracie, jaka recenzja pojawi się następnie!

ZAŁOŻYŁAM SNAPCHATA! SNAPCHAT: przerwa_ksiazke

Staram się codziennie publikować krótkie filmiki - opowiadam o właśnie czytanej książce, nowościach w świecie książek, moich przemyśleniach, a także o blogu. Zapraszam!

Trwa też cykl DWA TYGODNIE Z PRZERWĄ NA KSIĄŻKĘ, podczas którego opowiadam o książkach, które planuję przeczytać i moich założeniach i oczekiwaniach co do nich.

DODAJCIE MNIE - SNAPCHAT: przerwa_ksiazke

Justyna podsunęła pomysł cykli na blogu. Głosujcie w ankiecie, jakie chcielibyście czytać! 

Muszę się Wam pochwalić, że zostałam finalistką konkursu przedmiotowego z języka polskiego - olimpiady! Dostałam się do ostatniego, trzeciego etapu i 29 lutego będę pisać ostatni test, dzięki któremu mam szansę zostać laureatką. Jest to moje marzenie, trzymajcie kciuki! Bardzo Wam dziękuję za słowa wsparcia przy II etapie :)